Το νηπιαγωγείο αποτελεί για τα μικρά παιδιά ένα είδος μεταβατικού χώρου, από το οικογενειακό του περιβάλλον σε αυτό του σχολείου. Έχει ως στόχο να προετοιμάσει το νήπιο γνωστικά και κοινωνικά για τη φοίτησή του στο δημοτικό σχολείο. Επιπλέον, το νηπιαγωγείο αποτελεί ένα χώρο ζωής για τα μικρά παιδιά όπου η ευχαρίστηση, το παιχνίδι και η συναναστροφή με τα υπόλοιπα παιδιά οφείλουν να έχουν σημαντική θέση στο ημερήσιο πρόγραμμα. Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα μοιάζει στη δομή με αυτό του δημοτικού σχολείου, υπάρχουν στοχευμένες δραστηριότητες, διαλείμματα και ένα είδος τακτικής περιγραφής των επιδόσεων των παιδιών. Οι νηπιαγωγοί αξιολογούν τις ικανότητες και τις δυσκολίες των νηπίων και ενημερώνουν τους γονείς τους σε τακτικές συναντήσεις.
Πιθανόν για αρκετά παιδιά η φοίτηση στο νηπιαγωγείο σηματοδοτεί την πρώτη προσπάθεια αποχωρισμού από το οικογενειακό τους περιβάλλον. Συχνά ορισμένα παιδιά έχουν προηγούμενες εμπειρίες αποχωρισμού από σταθμούς φύλαξης, αλλά και σε αυτήν την περίπτωση καλούνται να ανταποκριθούν σε ένα πρόγραμμα δραστηριοτήτων πολύ διαφορετικό από αυτό του παιδικού σταθμού. Συνήθως τα νήπια εμφανίζουν «φυσιολογικές» αντιδράσεις αποχωρισμού από τους γονείς τους. Συχνά αναφέρονται από τους γονείς έντονα κλάματα, άρνηση του παιδιού να αφήσει τους γονείς του ή να τους επιτρέψει να το αφήσουν «μόνο» του στην τάξη, τάση για απομόνωση ή ανεξέλεγκτοι θυμοί και πείσματα. Αυτές οι συμπεριφορές πιθανόν αποτελούν απόπειρες και προσπάθειες του νηπίου να προσαρμοστεί στο καινούριο περιβάλλον και μπορεί να επιμείνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η φοίτηση στο νηπιαγωγείο φέρνει μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή του νηπίου και της οικογένειας του. Πιθανόν τους πρώτους μήνες δοκιμάζεται η υπομονή των γονιών, οι οποίοι πολύ συχνά ανησυχούν ή καταλογίζουν ευθύνες στον εαυτό τους για τις δυσκολίες προσαρμογής του μικρού παιδιού. Είναι σημαντικό να αποφεύγονται περισσότερες εντάσεις μεταξύ των γονιών ή του ευρύτερου οικογενειακού περιβάλλοντος. Όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές όταν τα νήπια ξεκινούν το νηπιαγωγείο, προκαλείται ένα είδος αναστάτωσης στο ρυθμό της οικογενειακής ζωής. Οι γονείς θα μπορούσαν να ενημερώσουν το μικρό παιδί για το νηπιαγωγείο, χρησιμοποιώντας απλά λόγια, χωρίς περιγραφές εκ των προτέρων για το «πόσο ωραία θα είναι». Πιθανόν θα μπορούσαν να δώσουν έμφαση στο παιχνίδι και τη γνωριμία με τα υπόλοιπα παιδιά.
Το μικρό παιδί θα χρειαστεί να συνεργαστεί με καινούρια πρόσωπα, τους νηπιαγωγούς και τα υπόλοιπα νήπια, να μοιραστεί μαζί τους τις δυσκολίες του, τις συνήθειές του και να ανακαλύψει ένα καινούριο τρόπο να μαθαίνει και να σκέφτεται. Πολύ συχνά ο χρόνος που δίνεται στα νήπια από τους γονείς και τους νηπιαγωγούς τα βοηθά να βρουν ένα ρυθμό να προσαρμόζονται στο νηπιαγωγείο και να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις. Ορισμένα νήπια χρειάζονται ένα τρίμηνο να προσαρμοστούν ενώ άλλα περισσότερο χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι οι γονείς και οι νηπιαγωγοί χρειάζεται να μπορούν να μένουν ψύχραιμοι και να μην πανικοβάλλονται εξαρχής με τις δυσκολίες προσαρμογής των παιδιών.
Όταν τα παιδιά ξεκινούν το σχολείο οι προσδοκίες των γονιών αλλά και του συγγενικού περιβάλλοντος μπορεί να είναι μεγάλες. Πιθανόν η αγωνία να κατακλύζει και τους πιο ψύχραιμους γονείς. Συνήθως οι γονείς προσπαθούν να λειτουργήσουν υποστηρικτικά προς το παιδί τους, συχνά επιχειρούν να το διευκολύνουν μεταφέροντας όμως το σχολικό κλίμα στο σπίτι, γεγονός που μάλλον μπερδεύει τα παιδιά. Πολλές φορές οι γονείς χρειάζεται να προσπαθήσουν να αντισταθούν στην τάση τους να γίνουν δάσκαλοι των παιδιών τους και να παραμείνουν υποστηρικτικοί όσο χρειάζεται. Βέβαια, αυτήν τη «διδακτική» στάση των γονιών κάποιες φορές την προωθεί και το εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο ενισχύει τη συμβολή των γονιών στο «διάβασμα» των παιδιών. Τα παιδιά χρειάζεται να αφήνουν το δάσκαλο στο σχολείο και να ξαναβρίσκουν στο σπίτι τους γονείς.
Επιπλέον, οι ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούν σε κάθε οικογένεια, τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του παιδιού, καθώς και μια σειρά από άλλους παράγοντες τυχαίους ή συγκυριακούς μπορεί να επηρεάσουν τον τρόπο με τον οποίο γονείς και παιδιά χειρίζονται την καινούρια και συχνά απαιτητική σχολική πραγματικότητα.
Η συνεργασία γονιών και εκπαιδευτικών μπορεί να λειτουργήσει θετικά αυτήν την περίοδο και να συμβάλει στην καλύτερη κατανόηση των δυσκολιών στα παιδιά. Είναι σημαντικό να νιώθουν οι γονείς ότι μπορούν να εκφράζουν στους εκπαιδευτικούς τις ανησυχίες τους σχετικά με την προσαρμογή και την επίδοση του παιδιού τους. Βέβαια, οι συζητήσεις γονιών και εκπαιδευτικών παρουσία του παιδιού την ώρα αναχώρησής του από το σχολείο (οι οποίες μπορεί να λάβουν χαρακτήρα «επικριτικό» όταν επανέρχονται στο ίδιο θέμα, στις δυσκολίες του παιδιού) πιθανόν επιτείνουν την αγωνία και δημιουργούν ένα κλίμα πανικού. Η ψύχραιμη στάση των γονιών και των εκπαιδευτικών μπορεί να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες για να αναδειχθούν οι ικανότητες των παιδιών και να αντιμετωπιστούν ενδεχόμενα προβλήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου