Συναίσθημα, συμπεριφορά και οριοθέτηση. Πως?

Συχνά οι γονείς "πελαγώνουν" στην προσπάθεια τους να είναι αποτελεσματικοί. Η σκηνή όπου ένα παιδάκι χτυπιέται στο πάτωμα, κλαίγοντας και φωνάζοντας σε βαθμό υστερίας, είναι κάτι που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε αντιμετωπίσει. Η ανησυχία, η αγωνία και η άγνοια να αντιμετωπίσουμε μιά τέτοια κατάσταση είναι υπέρμετρες και πολλές φορές μας βάζουν σε φοβερή δοκιμασία.
Από την μία, αντιλαμβανόμαστε ότι το παιδί εκείνη την στιγμή είναι αναστατωμένο, από την άλλη (και ειδικά αν το γεγονός γίνεται σε δημόσιο χώρο) έχουμε αυτόματα την τάση να το σταματήσουμε με όποιο τρόπο είναι δυνατόν και όσο πιό γρήγορα γίνεται...

Ακούστε λοιπόν τι διάβασα πρόσφατα σε ένα καταπληκτικό (κατά την γνώμη μου πάντα) βιβλίο σχετικά με την αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων.

"Οι γονείς μπορούν να δέχονται όλα τα συναισθήματα άλλα όχι και όλες τις συμπεριφορές."

Με απλά λόγια η ικανότητα μας να αναγνωρίζουμε, την συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται (στενοχώρια, θυμός, λύπη κλπ) το παιδί μας την δεδομένη στιγμή, δεν σημαίνει, ότι απαραίτητα οφείλουμε να αποδεχόμαστε και τις συμπεριφορές, οι οποίες προκύπτουν από αυτά τα συναισθήματα. Ειδικά στις περιπτώσεις που η έκφραση του συναισθήματος είναι ζημιογόνα για τα παιδιά ή για τους γύρω τους ή για τις σχέσεις τους με του άλλους οι γονείς θα πρέπει να δώσουν άμεσα τέλος την συμπεριφορά αυτή. 


AΠΟ: sxeseis.gr › Forums › Γονείς - Παιδιά