Η ανατροφή των παιδιών δεν ήταν ποτέ εύκολη υπόθεση. Πόσο μάλλον σήμερα που οι κίνδυνοι και οι απαιτήσεις της ζωής είναι περισσότερα. Συχνά όμως, οι γονείς τείνουν να δημιουργούν έναν ασφυκτικό προστατευτικό κλοιό γύρω από τα παιδιά τους, εμποδίζοντας τα να γίνουν ολοκληρωμένες προσωπικότητες.
Δεν είναι απλά γονείς, είναι «σούπερ-γονείς»!
Κι ενώ σε πολλές κοινωνίες η παραπάνω συμπεριφορά είναι σταθερή αξία για τους γονείς, ειδικοί υποστηρίζουν ότι μια τέτοια στάση δεν είναι ιδανική. Είναι απλά μια αγχώδης, υπερ-προστατευτική συμπεριφορά.
Εύθραυστα πλάσματα;
Μπορούμε ακόμα να εντοπίσουμε παραμελημένα παιδιά σε αρκετές κοινωνίες, όμως στη μεσαία και την ανώτερη τάξη συνηθέστερα εντοπίσουμε καλοφροντισμένα παιδιά, υπογραμμίζει ο Peter N. Stearns, κοινωνικός ιστορικός στο πανεπιστήμιο George Mason.
“Τις τελευταίες δεκαετίες επικράτησε η αντίληψη ότι τα παιδιά είναι ιδιαίτερα εύθραυστα πλάσματα και ότι θα πρέπει να τους φερόμαστε κατ’ αυτόν τον τρόπο,” λέει ο Stearns.
Το γεγονός ότι πλέον γινόμαστε σε μεγαλύτερη ηλικία γονείς από ότι παλιότερα και ότι κάνουμε λιγότερα παιδιά έχει συμβάλλει σημαντικά στο φαινόμενο αυτό. “Αν κάποιος έχει ένα ή δυο παιδιά, αντί για τέσσερα ή πέντε, είναι προφανές ότι γι αυτόν το ένα παιδί είναι πολύ πιο «πολύτιμο».”
Η συγγραφέας Andrea J. Buchanan, βλέπει μια σαφής σύνδεση ανάμεσα στην υπερ-προστατευτικότητα των γονιών και το σημερινό υψηλό μορφωτικό τους επίπεδο. Όταν έρχεται η στιγμή να κάνουν παιδιά, πολλές γυναίκες που μέχρι τότε ήταν καριερίστες, καταλήγουν να βάλουν την καριέρα τους στο περιθώριο και την μητρότητα στην πρώτη γραμμή των προτεραιοτήτων τους. Ταυτόχρονα, πολλοί γονείς προσπαθούν να έχουν την ίδια ηθική που είχαν στη δουλειά τους και στην ανατροφή των παιδιών τους: είναι πρόθυμοι να δουλέψουν σκληρά, είναι φιλόδοξοι και ανταγωνιστικοί, και έχουν δυνατή επιθυμία για να πετύχουν, να έχουν τον ολοκληρωτικό έλεγχο της διαδικασίας και του αποτελέσματος.
Η Buchanan υποστηρίζει ότι πρόβλημα ξεκινάει ακόμα και πριν τη γέννηση του παιδιού. Χρησιμοποιώντας την αναλογία του ταξιδιού λέει : "Aντί απλά να πακετάρουν τη βαλίτσα τους και να διαβάσουν τον ταξιδιωτικό οδηγό, πολλές έγκυες γυναίκες πιστεύουν πως πρέπει να μάθουν πώς να πιλοτάρουν το αεροπλάνο. Εκεί είναι και η αρχή όλων.” Οι γονείς έχουν τη λανθασμένη άποψη ότι πρέπει να έχουν τον ολοκληρωτικό έλεγχο στο κάθε τι που αφορά το παιδί τους, από τη στιγμή της σύλληψης μέχρι και τις μεταπτυχιακές σπουδές του παιδιού τους, προσθέτει η ίδια. Το αποτέλεσμα είναι ότι το να είναι κανείς γονιός έχει γίνει πολύ πιο πολύπλοκο από ότι μπορούμε μόνοι μας να αντιμετωπίσουμε, υποστηρίζει ο Dr. Bernardo J. Carducci, καθηγητής ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο της Indiana.
“Καθώς η γονική μέριμνα γίνεται ολοένα και πιο σύνθετη, οι γονείς δεν είναι σίγουροι τι πρέπει να κάνουν. Και κάθε φορά που υπάρχει αμφιβολία, υπάρχει και άγχος.” Σύμφωνα με τον Carducci, ο φόβος είναι το στοιχείο της υπερ-προστατευτικότητας.
Μητρικός υπερ-καταναλωτισμός.
Τα περισσότερα από τα εκατομμύρια που ξοδεύονται κάθε χρόνο σε εξοπλισμό bebe ξοδεύονται στην πραγματικότητα γιατί οι διαφημιστές μας έχουν φοβίσει ότι χωρίς αυτό το παιδί μας δεν θα είναι καλά ή γιατί όλοι όσοι ξέρουμε έχουν μια ειδική στράτα, ένα τελευταίας τεχνολογίας καρότσι ή αγοράζουν τις πιο τέλειες πάνες. Είναι αυτό που ονομάζεται μητρικός υπερ-καταναλωτισμός, αγοράζουμε πράγματα για το παιδί μας γιατί μας κάνει να νιώθουμε καλύτεροι γονείς.
“Για να απαλύνουμε το άγχος μας, αγοράζουμε ότι μας λένε οι διαφημιστές ότι χρειαζόμαστε και ότι έχουν οι άλλες μανούλες," σχολιάζει ο Carducci. "Αυτό είναι ευπείθεια, συμμορφία. Μπορεί να συναντήσουμε μια πλούσια μητέρα και μια μητέρα της μικρομεσαίας τάξης και να δούμε ότι έχουν αγοράσει στο παιδί τους τα ίδια πράγματα. Είναι ένας τρόπο σαν συγκρίνουν τους εαυτούς τους με τους άλλους γονείς και να φωνάξουν στον κόσμο πόσο καλοί γονείς είναι.”
Αργότερα, όταν το παιδί ξεκινά το σχολείο, οι πιθανότητες να πέσουμε στην παγίδα της υπερ-προστασίας πληθαίνουν, αναφέρει η Dr. Alexandra Barzvi. “Πολλοί γονείς ανησυχούν ακόμα και για τον παιδικό σταθμό που θα πάει το παιδί τους. Βλέπουν τον κόσμο πολύ ανταγωνιστικά και εισάγουν και τα παιδιά τους από πολύ μικρή ηλικία στην ανταγωνιστικότητα.” Στην ηλικία που το παιδί, μεγάλο πια, είναι έτοιμο να πάει στο πανεπιστήμιο, το άγχος είναι συχνά εκτός ελέγχου.
“Στη σημερινή κοινωνία, η επιτυχία του παιδιού μας στο σχολείο έχει γίνει απόδειξη της επιτυχίας μας σαν γονείς,” επισημαίνει ο Stearns. Έτσι αν το παιδί κάποιου μπεί στο καλύτερο πανεπιστήμιο, αυτό είναι σαν παράσημο για τους γονείς του.
Κι ενώ η αγχώδης γονική συμπεριφορά μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα βραχυπρόθεσμα, υπάρχουν μακροπρόθεσμες συνέπειες, αναφέρει ο Carducci. Οι υπερ-προστατευτικοί γονείς μεγαλώνουν παιδιά που είναι συναισθηματικά εύθραυστα, παιδιά που δεν μπορούν να σταθούν μόνα τους στη ζωή, να λάβουν αποφάσεις και να αντιμετωπίσουν την αποτυχία.
“Η ανεκτικότητα στην αποτυχία είναι η καλύτερη ένδειξη της αυτοεκτίμησης,” σημειώνει ο Carducci. Όταν ένα παιδί μπορεί να αντέξει το ότι έχει αποτύχει σε κάτι, μπορεί να σταθεί στα πόδια τους και να συνεχίσει, αυτό το δυναμώνει και του τονώνει την αυτοπεποίθηση. Όταν ξέρει ότι έχει καταφέρει κάτι μόνο του, θα είναι περήφανο για την προσπάθεια του ανεξάρτητα με τον αν θα πετύχει η όχι.
Αντίθετα, αν ένα παιδί έχει μάθει ότι δεν μπορεί να επιζήσει αν δεν είναι εκεί η μαμά ή ο μπαμπάς για να τον γλιτώσουν και να τον προστατεύσουν, αυτό έχει αντίστροφα αποτελέσματα. Ο Carducci υποστηρίζει ότι η υπερβολική συμπεριφορά των γονέων στέλνει στο παιδί το μήνυμα ότι δεν είναι κανό να επιτύχει χωρίς αυτούς. Πολλοί είναι οι επιστήμονες που υποστηρίζουν ότι τα παιδιά που δέχονται την υπερβολική μέριμνα των γονιών τους κινδυνεύουν περισσότερο να εκδηλώσουν κατάθλιψη ή κάποια άλλη ψυχολογική διαταραχή. Επίσης μπορεί να αντιμετωπίζουν πρόβλημα να χαράξουν τη δική τους πορεία αργότερα στη ζωή τους.
Συχνά, τα παιδιά που ζουν σε ένα υπερ-προστατευτικό περιβάλλον, θέλουν μεγαλώνοντας να διεκδικήσουν την παιδική τους ηλικία , μια περίοδο που θα έπρεπε να είναι λιγότερη αγχώδης. Έτσι μετά το πανεπιστήμιο, αντί να μπουν κατευθείαν στη αγορά εργασίας και να χαράξουν το δρόμο τους, περιπλανώνται άσκοπα προσπαθώντας να ζήσουν μια δεύτερη εφηβεία.
Ακόμα μια παρενέργεια της υπερ-προστασίας των γονιών είναι κάτι πιο αόριστο, μη μετρήσιμο. Όπως αναφέρει ο Stearns “Η γονική μέριμνα δεν είναι πια ευχάριστη για τους γονείς και είναι κρίμα.”
Ο Dr. George Cohen, καθηγητής παιδιατρικής στην ιατρική σχολή του πανεπιστημίου George Washington, υπογραμμίζει ότι αν και η υπερ-προστασία από τους γονείς μπορεί να είναι πρόβλημα, υπάρχει και η θετική του πλευρά. Τουλάχιστον, τα παιδιά που ζουν σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι τυχερά ώστε να έχουν γονείς που τα νοιάζονται και τα προσέχουν, αν και ίσως υπερβολικά. “Το να βρεθεί η μέση οδός, να προστατεύει κάποιος το παιδί του χωρίς να λειτουργεί υπερβολικά, είναι εύκολο να το λέμε αλλά όχι και τόσο εύκολο να το κάνουμε πραγματικότητα,” δηλώνει ο Cohen.
Αγαπήστε τα παιδιά σας γι αυτό που είναι
Κανείς δεν υποστηρίζει ότι η γονική μέριμνα μπορεί η πρέπει να είναι απαλλαγμένη από κάθε άγχος. Αυτό που όλοι προτείνουν είναι ότι οι γονείς πρέπει να αγαπούν τα παιδιά τους γι αυτό που είναι, όχι γι αυτό που εκείνοι θα ήθελαν να είναι. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι τέλεια σε όλα. Έτσι το να πάρει το παιδί μας σε όλα τα μαθήματα 20αρια, είναι μάλλον κάτι που εμείς θέλουμε και όχι η αντανάκλαση των πραγματικών δυνατοτήτων του.
ΑΠΟ:news.pathfinder.gr/periscopio/over_parenting.html
ΑΠΟ:news.pathfinder.gr/periscopio/over_parenting.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου